Nad starym światem straszliwe grzmią burze:
Pęka stalowe niebo w dwoje połów,
W oślepiającej błyskawic purpurze
Migocą twarze strwożone aniołów,
Lecą pioruny, dreszcz grozy w naturze,
Trzęsą się wichry nad gruzem popiołów
Spalonych grodów, pałaców wyrżniętych
Zburzonych zamków i wsi rozpierzchniętych.
Bóg wszechnatury dziś na ludy całe Wskrzesza umarłe dla prawdy rycerze I broń słów dzielną i serca wspaniałe Każdy z wskrzeszonych na przyszłość odbierze, A ma być czysty, jako okazałe Słońce w swym blasku i ma przez puklerze Prawdy zwyciężyć, przez miłość zasłynąć A przez utratę czci swej własnej zginąć.
I wstały duchy z prochów i podniosły
Półsenne oczy swe ku błękitowi,
Od ramion skrzydła jasne im wyrosły;
Potęgą orłu, bielą łabędziowi
Podobne, płyną skrzydłami jak wiosły,
W twarz się twórczemu spojrzały Duchowi,
A potem głowy spuściły w milczeniu
I Duch rzekł do nich przy wszechświata drżeniu:
„Wstańcie z popiołów, wy, coście przed wieki Kochali w imię me i zwyciężali!
