Piotr Renaud długi czas spoglądał na niego niezdecydowany, w końcu odważył się zapytać:
— Czy panu hrabiemu grozi jakie niebezpieczeństwo?
— Nawet wielkie — odrzekł lekarz. — Życie jego wisi na włosku.
Służący przeraził się.
— Będę robił wszystko co można, ale nie ręczę. Za kilka godzin muszę opuścić zamek, radzę ci więc niezwłocznie odszukać innego lekarza, któryby podjął się kuracji dalszej.
Przyrządził lekarstwo dla obu chorych i poinformowawszy lokaja, w jaki sposób ma udzielać je, zeszedł do rannego oficera bezustannie bredzącego w gorączce.
Rajmund Schloss tymczasem udał się do wsi Fenestranges po doktora Pertuiset.
Na szczęście zastał go w domu, a ponieważ straże niemieckie nie czyniły trudności w przepuszczania ich, doktór więc w towarzystwie Rajmunda puścił się natychmiast w drogę do zamku.
Po przybyciu na miejsce zastał niemieckiego lekarza siedzącego u łóżka ranionego.
Obaj medycy przywitali się chłodno.
— Uczyniłem wszystko, co uważałem za potrzebne — rzekł bawarczyk, by ocalić właściciela
