„A któż będzie następcą pana?”
„Jeśli Stwórca pozwoli, to nim będzie syn mój.”
„Kiedy więc każdy,” ciągnął daléj pielgrzym, „pewien czas tylko zamieszkuje tę siedzibę, aby znów miejsca komu innemu ustąpić, to zamek pański jest prawdziwą oberżą. Wierz mi pan, nie wydawaj tyle pieniędzy na przyozdobienie miejsca, które prędzéj czy późniéj przyjdzie ci opuścić na zawsze, bądź raczéj litościwym dla ubogich, a zbudujesz sobie stałe mieszkanie w niebie. Rycerz zastanowił się głęboko nad słowami pielgrzyma, udzielił mu żądaną gościnność i od téj chwili daleko więcéj okazywał współczucia dla nieszczęśliwych.”
Wielkość, skarby, zaszczyty przemijają marnie,
Ich wspomnienie, grób razem z człowiekiem zagarnie;
Tylko dobre uczynki dłuższa pamięć czeka,
To skarb jedyny, który przeżyje człowieka.
PUSTELNIK.
Pewien książę bardzo dumny z swéj piękności, majątku i wysokiego stanowiska, jakie zajmował
