SZNUR.
Dwaj mali żebracy, Paweł i Albert, znaleźli na drodze kawał nadbutwiałego sznura. Każdy z nich rościł sobie prawo do téj nędznéj zdobyczy; jeden drugiemu niechciał ustąpić, zaczęli się więc kłócić i szamotać do tego stopnia, że echo ich niesfornego wrzasku rozlegało się po całym lesie. Paweł ciągnął za jeden koniec sznura, Albert za drugi; każdy usiłował wydrzeć go przeciwnikowi. Długi czas toczyła się w ten sposób walka, nareszcie tak mocno pociągnęli, że sznur pękł a obaj zapastnicy padli na ziemię i stoczyli się w błoto.
Jakiś przechodzień, nadszedłszy właśnie w téj chwili, rzekł:
„Tak zwykle bywa z ludźmi niezgodnymi. O lada drobnostkę, robią wiele hałasu, zawiązują zacięte sprzeczki lub posuwają się do gorszącéj kłótni. Cóż naostatek zyskują? Nic, albowiem najczęściéj odchodzą okryci wstydem, jak wy błotem w téj chwili.
Kłótnia rwąc świętą zgodę, smutne niesie plony,
Bo najczęściéj korzyścią nie kończy się żadną;
