BUTY.
Konrad był biednym pasterzem; pobierał płacę tak małą, że niemiał nawet za co kupić sobie pary jakich takich butów. Zimno też dokuczało mu bardzo, bo właśnie kończyła się jesień i pora z każdym dniem stawała się nieznośniejszą.
Jednego dnia ujrzał wychodzącego z lasu człowieka, który już dwa razy więziony był za kradzież, i który zbliżywszy się ku niemu, rzekł:
„Moje rzemiosło jest daleko zyskowniejsze od twego; jeżeli chcesz, przyjmę cię do służby i natychmiast dam parę nowiuteńkich butów. Opatrzony obuwiem, niebędziesz znosił zimna i niebędziesz potrzebował walać bosych nóg błotem.
Ale pasterz odpowiedział:
„Dziękuję ci za wszystko. Wolę chodzić boso i zostać uczciwym, aniżeli drogą występku dojść do lepszego bytu. Lepiéj powalać nogi błotem, niż skalać ręce i duszę niegodziwemi uczynkami.”
Kto zacnością się odznacza,
Nawet w losu poniewierce,
Ten wart więcéj od bogacza
Co występkiem kala serce.
