Z uboższych, prawie każdy się łudzi,
Że kto ma dużo pieniędzy,
Jest najszczęśliwszym; — a iluż ludzi
Złoto przywiodło do nędzy?...
WORECZEK Z PIENIĘDZMI.
Wojtuś, syn biednego węglarza siedział pewnego dnia w lesie pod drzewem, płacząc i modląc się gorąco. Bogaty jakiś pan w zielonéj kurtce z brylantową gwiazdą na piersiach, który właśnie polował w tym samym lesie, usłyszawszy płacz chłopczyny, zbliżył się i zapytał:
„Czego tak płaczesz, moje dziecko?”
„Jaśnie panie!” odpowiedział Wojtuś, „ojciec posłał mię do miasta, abym kupił w aptece lekarstwo dla matki, już od kilku tygodni choréj, a ja nieszczęśliwy, zgubiłem woreczek z pieniędzmi!”
Pan, szepnął coś do towarzyszącego mu strzelca, potém wydobywszy z kieszeni jedwabny pąsowy woreczek napełniony złotem, zapytał:
„Czy to czasem nie ten sam, który zgubiłeś?”
„Oh! nie, Jaśnie panie! zawołał Wojtuś, mój był brzydszy i nie zawierał ani tak dużo, ani takich ślicznych pieniędzy!”
