Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 021.jpg

 Przyniesiono kawę. Pani Atlung podała mi filiżankę i rzekła:
 — Gdy jechałam dziś rano do umierającego człowieka, tamtą stroną parku, wpadło mi na myśl, że śnieg na tych ogołoconych z liści drzewach, przedstawia właściwie najpiękniejszy obraz nadziei nieśmiertelności na ziemi. Nieprawdaż? Taki czysty idzie z góry i taki miłosierny.
 — Pani sądzi, że on z nieba spada?
 — Spada na ziemię.
 — To prawda, ale pochodzi też z ziemi.
 Udawała, że nie słyszy mojej uwagi i ciągnęła dalej:
 — Mówiłeś pan przedtem o pyle, ależ ten biały czysty na zmarzniętych gałęziach i na zielonej ziemi, to przecież jak poezya wieczności, tak mnie się przynajmniej wydaje.
 — A któż tę poezyę stworzył?
 Wielkie jej oczy spoczęły teraz na mnie, ale nie pytająco, lecz stanowczo.
 — Jeżeli niema objawienia na zewnątrz, to istnieje ono na wewnątrz. I każdy, kto tak czuje, posiada je.
 Nigdy piękniejszą, niż w tej chwili nie była. Naraz usłyszeliśmy kroki w przedpokoju. Atlung powracał, i za chwilę, zmieniwszy ubranie, wchodził do nas. Spotkał dysponenta swego po drodze i załatwił z nim interesy.
 Żona wodziła za nim wzrokiem pytającym. Albo było jej niemiło, że zbyt wcześnie przyjechał i przerwał nam rozmowę, albo dostrzegła, że jest w złym humorze.
 Po chwili opowiedział jej, co zaszło z dziećmi; i że