na pierogi. Pokrajać na zupełnie drobne kawałki, a potem posiekać i w to domięszawszy, co kto ma w domu, kawałek pieczeni pozostałéj, lub wreszcie kawałek świeżéj słoniny na wpół ugotowanéj. W rondelek włożyć kawałek masła, wrzucić trochę pieczonéj tartéj cebuli, przysmażyć, włożyć usiekane mięso, tartéj bułki, pieprzu, soli, jedno lub dwa jaja i wymięszać doskonale razem. Zagnieść ciasto, z mąki, z jajkiem i z wodą, rozwałkować cienko, kłaść opodal kupki farszu, zawinąć ciastem i wykrawać żelazkiem lub kieliszkiem małe pierożki; można i szklanką wyrzynać ale będą zbyt duże. Wrzucić na gotującą się wodę, a po ugotowanie odcedzić na durszlaku i zalać na półmisku masłem rumianem, w którem garść bułki tartéj zrumienić. Te same pierożki można po ugotowaniu smażyć na klarownem maśle lub fryturze a są wyborne.
Gulasz węgierski jest to poprostu rodzaj bigosu z surowego wołowego mięsa, bardzo przesyconego pieprzem czerwonym, papryką zwanym. Wziąść miękkie kawałki, wielkości orzecha włoskiego, surowego mięsa, rozbić dobrze, włożyć w rondel, w którym powinna być roztopiona stósowna ilość łoju wołowego, poddusić nieco pod pokrywką, przyłożyć dużo krajanéj w plasterki cebuli, podlać wodą i znowu dusić, w końcu, gdy już widać, że miękkie, wsypać tłuczonego pieprzu czerwonego lub białego, nieco angielskiego ziela, posolić i znowu raz zagotować; w czasie duszenia zaś ciągle po łyżce zimnéj wody podlewać dla skruszenia mięsa. Sos powinien być téj gęstości, co w polskich zrazach, a ta gęstość powinna bez zaprawiania mąką się uformować z samego soku mięsnego, cebuli i pieprzu.
