Strona:PWM Woytowicz Bolesław 3.jpg

ganizacji Ruchu Muz. (ORMUZ). W czasie II wojny świat. prowadził w Warszawie kawiarnię Salon Sztuki, w której skupiała się działalność koncert. i konspiracyjna środowiska muz. Urządzał koncerty, pomagając w ten sposób artystom znajdującym się bez środków do życia. W kawiarni występowali m.in. K. Wiłkomirski, E. Umińska, I. Dubiska, duet fort. Lutosławskiego i Panufnika, Z. Drzewiecki, J. Ekier, E. Bandrowska-Turska, A. Didur, recitale dawał też sam B. W. Kawiarnia stanowiła jednocześnie miejsce spotkań muzyków prowadzących tajne nauczanie i uczestniczących w akcji oporu, była punktem kolportażu zakazanych ulotek i gazetek, „przechowalnią” dzieł sztuki, a nawet magazynem broni. 1943 B. W. został aresztowany przez hitlerowców i osadzony na Pawiaku. Przeżycia z tego okresu opisał w opublikowanych po wojnie wspomnieniach (W okupowanej Warszawie). W powstaniu warsz. zniszczeniu uległy 22 rękopisy jego utworów, w tym m.in. Koncert fortepianowy, Concertino na ork. i I Symfonia.
W 1945 rozpoczął pracę w PWSM w Katowicach (obec. Akademia Muz.), gdzie pełnił m.in. funkcję rektora (1946) i dziekana Wydz. Teorii i Kompozycji, kierował też katedrą fort. (1962–63). Od 1963 wykładał też w PWSM w Krakowie, a przejściowo również w Warszawie (1958–61). Pracę pedag. kontynuował do przejścia na emeryturę w 1975, wykształcił wielu kompozytorów (m.in. W. Kilar, W. Szalonek, J. Świder, R. Twardowski, również T. Baird) i pianistów (m.in. M. Sikora-Wojtacha, M. Szraiber, Z. Śliwiński). Obok B. Szabelskiego uznawany jest za twórcę tzw. śląskiej szkoły kompozytorskiej. Po II wojnie świat. działał w ZKP (1951–54 wiceprezes; kilkakrotnie członek zarządu), był zaangażowany w prace Rady Wyższego Szkolnictwa Artyst. przy MKiS, rady programowej wydawnictw na fort. PWM, Rady Naukowej TiFC,