W latach przed I wojną świat., nie mając po raz kolejny stałego zajęcia, koncentrował się na pianistyce, osiągając apogeum swoich techn. i muz. umiejętności; wzbudzał podziw rozbudowanymi programami recitali chopinowskich (np. w Warszawie 29 XI 1912 i 4 XI 1913); grał też w Petersburgu (1913), Berlinie, Kijowie i na Krymie; 1913 wystąpił po raz pierwszy w Poznaniu. Od X 1915 do 1 III 1916 był dyrektorem artyst. opery w Warszawie. Ustąpił z powodu konfliktu w sprawach repertuaru, bowiem był przeciwny wystawianiu oper niem. w Warszawie zajętej przez wojska niem. Żegnano go z żalem na koncercie kompoz. w Teatrze Wielkim 10 III 1916. W 1916 w sali kam. Hermana i Grossmana w Warszawie wykonał wszystkie sonaty Beethovena, omawiając zarazem ich formę; połączenie koncertu z prelekcją stanowiło novum w życiu muz. Warszawy. Od 1917 wiele czasu poświęcał Pol. Klubowi Artyst. Był jego pierwszym i długoletnim prezesem oraz niestrudzonym organizatorem koncertów, zwł. muzyki współcz. W końcu 1917 objął klasę fort. w konserw. po A. Michałowskim, a w I 1922 — stanowisko dyr. po E. Młynarskim, 1925 również klasę komp. po R. Statkowskim. W uczelni wprowadził nowe programy nauczania, zmienił zakres egzaminów, zorganizował chór i ork. szkolną, ożywił działalność koncertową szkoły i pracę klas oper., stawiał wysokie wymagania artyst. uczniom i nauczycielom, zabiegał o pozyskanie K. Szymanowskiego. Jako członek komitetu WTM współdziałał w edycjach utworów Moniuszki i Karłowicza. Od 1921 był prezesem Zjednoczenia Związków Muzyków Pol. (później Związku Muzyków Pol.), od 1922 — członkiem komisji kwalifikacyjnej sekcji pol. MTMW, 1922–25 prezesem nowo utworzonego Stowarzyszenia Popierania Muzyki Symfonicznej. 16 XII 1925
