zapomnienie... Przedstawiłaś mi przyszłość, jakaby być mogła gdybym się upierała przy mojem waryactwie... I dla ciebie... i dla siebie... obawiam się takiej przyszłości. — Chcę jej uniknąć za jaką bądź cenę. — Zostanę żoną Leopolda Joubert! — uściskaj mnie moja matko...
Poczem obie z płaczem padły sobie w objęcia.
— Adryanie! Adryanie!... przebacz mi! — myślała młoda dziewczyna. — Matki szczęście przedewszystkiem!...
Tego samego poranku, kiedy przy ulicy Saint-Honoré, odbywała się scena, jakiej czytelnicy nasi byli świadkami, Adryan Couvreur, otrzymał w Bordeaux list zakonnicy, siostry Maryi.
Nigdy boleść nie była dotkliwszą nad tę, jaką uczuł młody malarz.
Na chwilę rozpacz podsuwała mu myśl odebrać sobie życie.
Ale miał mężną duszę.
Zwalczył boleść, nakazał milczenie rozpaczy.
Przekonany, że list zakonnicy pisanym był z wiedzą Klary, powiedział so-
