Strona:PL Wielki los by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No36 part10.png

zwała się niewidoma — czy przypominasz pan sobie coś mi powiedział podczas ostatniej swojej bytności?... Powiedziałeś pan otóż, że będziesz miał dużo do pomówienia ze mną w swoim czasie.
 — Pamiętam o tem... proszę pani...
 — Czy czas ten nadszedł?...
 — Tak jest... proszę pani.
 — Więc mów pan — słucham z największą uwagą i życzliwością...
 — Przepraszam po tysiąc razy pannę Joannę-Maryę, ale ciałbym się rozmówić sam z panią...
 — Proszę zatem... rzekła niewidoma, przejdziemy do drugiego pokoju...
 — Tutaj — nikt nas nie będzie słyszał... O czem że pan chcesz mówić ze mną?...
 — O rzeczy bardzo poufnej, tyczącej się obu naszych rodzin.
 Paulina poruszyła się ździwiona.
 Placyd ciągnął dalej:
 — Panna Joanna-Marya... córka pani jest ładna.. bardzo nawet... ładna panienka...
 — O! czemuż jej widzieć nie mogę?... westchnęła niewidoma...
 — Nic zatem nie jest dziwnego, że jako taka ładna, jest uwielbianą, a od uwielbień do miłości, jeden krok tylko jak wiadomo...
 — Tak... to prawda...