Strona:PL Wielki los by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No25 part03.png

octu na skronie, panna de Rhodé westchnęła i otworzyła oczy.
 — Tereso... wymówiła słabym głosem...
 — Jestem tutaj, kochana, droga pani... jestem tutaj z panem Joubertem.
 — A tamci już poszli sobie?...
 — Przekonani o oszustwo, nie mogli pozostać ani minuty dłużej... odpowiedział Joubert.
 — A to dziecko, które wzięłam za swoję córkę?...
 — Wyniosła się także.
 — Co boleści po takiej radości!... co rozczarowania, mój Boże!... Ah! ja chyba tego nie przeżyję!...
 — Niech się pani uspokoi, błagała Teresa, całując niewidomą po rękach.
 — Niach się pani uspokoi... nalegał Joubert... Nie ma potrzeby tak rozpaczać...
 — Nie straciliśmy jeszcze nadziei, jeszcze nic nie przepadło...
 — Czy to prawda?
 — Przysięgam pani...
 — Dziecko, na którego ślad pan trafiłeś?...
 — Było to, które ci przyprowadzono... Ja się także omyliłem... dopiero dziś rano, dzięki medalionowi, który mi pani wczoraj powierzyła, błąd mój poznałem... Właśnie przyszedłem panią u-