Strona:PL Wielki los by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No13 part11.png

 — Ja... ja... ufam... zupełnie... odpowiedziała, żywo zbliżając ramię swoje do ramienia Adryana i drżąc przy tem cała.
 Młody malarz po chwili milczenia zapytał:
 — Gdzie pójdziemy?...
 — Gdzie pan sobie życzy, panie Adryanie.
 — Nazywaj mnie swoim przyjacielem, proszę cię o to... To „panie“ krew mi wszystką w żyłach ścina!...
 — Gdzie sobie życzysz, „mój przyjacielu.“
 Adryan przycisnął czule rączkę Klary do piersi i rzekł:
 — Jest już dosyć późno — a dnie są za bardzo jeszcze krótkie, abyśmy mogli się puścić na dalszą wycieczkę... Czy nie miałabyś nie przeciwko laskowi Bulońskiemu?...
 — Nic a nic zgoła.
 — A zatem pochodzimy po lasku i udamy się na obiad do Suresnes... Czy zgoda?...
 — Prowadź mnie — zawołała z uśmiechem Klara. Ponieważ ci ufam, pójdę zatem gdzie ci się żywnie spodoba.
 Omnibus zabrał oboje młodych do Maillot — a ztamtąd pociągnęli do lasku.