Strona:PL Wielki los by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1888 No296 part08.png

 Sierota drzwi mu wskazała.
 — Proszę wyjść... rozkazuję!...
 Joubert padł na kolana i wyciągnął błagalnie ręce.
 — Nie wypędzaj mnie pani, ale... zmiłuj się nademną... czyż to moja wina, że cię kocham?..
 — Kto kocha, ten nie znieważa...
 Ciebie znieważać?... Ależ ani mi to przez myśl nie przeszło!... Przysięgam pani, że mam dla niej największy szacunek... że żywię dla niej miłość najczystszą.
 — Nie szanuje się i nie kocha młodej dziewczyny, jeżeli się ją posądza, że zdolna sprzedać swój honor.
 — Pani mnie źle zrozumiała. — Ja mam chęci najlepsze...
 — Piekło całe, jak mówią, zabrukowane podobnemi chęciami...
 — Proszę powstać... bo wyglądasz pan — bardzo śmiesznie w tej pozycyi i proszę wychodzić...
 Leopold powstał i z płaczliwą miną zamruczał:
 — Gdyby pani wiedziała...
 — Ja nic wiedzieć nie potrzebuję... — przerwała Klara.
 — Bez pani żyć nie potrafię...
 — Musisz się pan jednakże przyzwyczaić do tego, bo ja widzieć pana nie chcę wcale...