Strona:PL Waleria Marrené-Walka 180.jpeg

zwyczajem swoim przed kominkiem otoczona dziećmi. Zaturkotało przed gankiem.
 — To pewno pan Fulgenty przyjechał! zawołała prawie wesoło, tak przywykła do jego obecności, że brak tej brzydkiej sympatycznej postaci po drugiej stronie kominka sprawiał jej nieokreśloną przykrość.
 — Pan Fulgenty przyjechał! powtórzyły radośnie dzieci.
 — Przywiezie mi konika! wykrzyknął chłopak.
 — A mnie lalkę! zawołała jedna z dziewczynek.
 Druga nie wyrzekła nic, tylko stanęła przy drzwiach wysuwając naprzód swoją złotą główkę, gotując różową buzię do pocałunku. Była to ulubienica pana Fulgentego, Gabrysia, najspokojniejsza z rodzeństwa, siadała nieraz godzinami na jego kolanach, przesuwając drobne rączki po jego pobrużdżonej twarzy, jakby rozpędzić je i wygładzić chciała.
 Drzwi otwarły się po chwili i wszedł oczekiwany, ale zamiast odpowiedzieć na wesoły okrzyk powitania, spojrzał posępnie na zgromadzoną rodzinę i załamał ręce z rozpaczą.
 — Biedne dzieci! biedna moja pani! zawołał tylko.
 Marya pobladła.
 — Panie Jeżyński, szepnęła, cóż się stało?
 — Zaciszna! sprzedana, wyrzekł Fulgenty.
 — Boże mój! wykrzyknęła kobieta podnosząc się przerażona machinalnym ruchem; wzięła na ręce najmłodsze dziecko i przycisnęła je do piersi namiętnie, jakby chcąc je zarazem obronić tym uściskiem od niepewnego losu.
 Nastąpiła chwila ciszy, dzieci skupiły się w gromadkę nie rozumiejąc co się stało, ale czując instynktownie, że grozi im jakieś nieszczęście.
 — Mamo, wyrzekła wreszcie jedna z dziewczynek, i cóż to szkodzi, że Zaciszna sprzedana?
 Nikt nie zważał na pytanie dziecka, ale Gabrysia snadź roztropniejsza od siostry, odparła poważnie: