Strona:PL Waleria Marrené-Smutna swadźba 38.jpeg

 — Nie płacz tak, nie płacz! — wyrzekł pośpiesznie — ja postanowiłem już, co zrobię: pójdę po Tomka i przyprowadzę go do wsi napowrót.
 Łzy zatrzymały się na licach dziewczyny.
 — Wy, Franku! — zawołała głosem pełnym zachwytu i nadziei, — wybyście to zrobili!
 Jakiś nieokreślony uśmiech ukazał się na ustach biednego Franka.
 Chciał może zapytać: czy podziękuje mu za to? czy będzie miała dla niego dobre słowo i uśmiech przyjazny?... przecież pytania te byłyby próżne.
 Odpowiedziałaby mu tak z pewnością, a przecież czuł, iż słowo to byłoby mu nie wystarczyło, i nie mogłoby zmienić ich wzajemnego położenia. W szczęściu, jak i w smutku, był dla niéj niczem zupełnie.
 Więc wyrzekł tylko:
 — Bądź spokojna, zrobię to.
 — Wy wiecie, gdzie on jest? — zawołała dziewczyna, z bijącem sercem.
 — Czy wiem, czy nie wiem, dość, że go tu sprowadzę.
 Ale ona nie mogła na tem poprzestać; zbyt dawno nie słyszała jego imienia, nie mówiła o nim z nikim na świecie.
 — Franku, mój złoty Franku! — szepnęła, nie bacząc wcale, czy raniła go słowami swemi — powiedzcie mi, co wiecie.