Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 303.jpeg

życiem wewnętrzném a zewnętrzném, i spełniła się na tobie Nemezys.
 W kilku słowach streścił, jako lekarz i psycholog, smutną historyą moję.
 — A teraz, spytałem przygnębiony, cóż mi pozostaje?
 — Jakto, spytał, ty nie zrozumiałeś mnie jeszcze?
 — Zrozumiałem, odparłem z goryczą, że jako stary szaleniec na los swój zasłużyłem.
 — Każdy prawie na los swój zasługuje, odezwał się łagodnie.
 — I cóż ztąd? rzekłem zrozpaczony.
 — To, że i przyszłość od nas zależy.
 — Przyszłość? wybuchnąłem, ty mówisz mi jeszcze o przyszłości?
 — Dlaczegóżby nie?
 — Teraz ty nie jesteś logicznym; zapominasz o wieku moim.
 — Jesteś w pełni sił jeszcze, Antoni, a potém nawet w przeddzień śmierci przyszłość istnieje dla człowieka; dzień jego ostatni może być pięknym, jeśli dobrze zostanie użytym.
 — Więc wyrwij mi z serca tę nieszczęsną miłość, która wprawia mię w rozpacz i wściekłość, pochłania myśl moję, działalność moję i rzuca bezsilnego na łup losu!