Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 298.jpeg

tak bardzo nowego, a przecież słysząc je uczułem zimno w głębi serca, jakby poruszyło je ostrze stali.
 — Zaręczyła się dzisiaj? powtórzyłem nieprzytomny prawie, dziś, tak nagle?
 — Wpłynęły na to okoliczności uboczne, mówił Stanisław, który widocznie postępował ze mną, nie jak z chorém dzieckiem, ale jak z człowiekiem, a może téż chciał wyczerpać od razu gorycz położenia. Irena odebrała wizytę opiekuna swoich dzieci.
 — Szambelana? zawołałem, przypominając sobie widzianego u niéj nieszczęśliwego swata hrabiego Gastona.
 — Znasz go?
 — Widziałem go u niéj.
 — Więc wiész co to za człowiek, mówił Stanisław, wzruszając lekko ramionami. Wieść o pojedynku, o śmiertelnéj ranie, o przestrzeleniu twarzy najpiękniejszego chłopca z całéj Warszawy, o miłości Ireny dla jednego ze współzawodników, rozeszła się lotem ptaka po świecie i przeraziła rodzinę Nasielskich. Pan szambelan czuł się w obowiązku ostrzedz o tém matkę pupilów swoich.
 — A pani Nasielska? zawołałem, bo przyszła mi na myśl cała scena któréj byłem świadkiem.
 — Odpowiedziała mu, zaręczając się z Gustawem i pokazując mu paragraf testamentu zmarłe-