Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 249.jpeg

ło bardzo wiele zarzucić, ale matka Gustawa nie była w stanie tego uczynić i powtarzała tylko:
 — Cóż ja teraz pocznę?
 Zrozumiałem w końcu do czego zmierzała.
 — Nie troszcz się pani o syna, wyrzekłem. Mieszkanie moje było bliższém i poręczniejszém dla chorego; złożyliśmy go tam tymczasem.
 Spojrzenie jéj rozjaśniło się trochę.
 — Ależ ja go zobaczyć mogę? zawołała.
 — Naturalnie, nie dzisiaj jednak. Stan jego wymaga nadzwyczajnego spokoju; sam widok pani mógłby wzruszyć go nadto.
 Po raz piérwszy myśl straszniejsza od rzeczywistości przeszła jéj przez głowę, i ta kobiéta pokazała mi się matką.
 — Ale mój syn żyje? zawołała rozpacznie, podnosząc się z miejsca i ściskając w swoich kościstych dłoniach moję rękę.
 — Żyje, odparłem, mogę to pani zaprzysiądz.
 — I żyć będzie? dodała, wlepiając okrągłe oczy w twarz moję.
 — Mam nadzieję.
 Usiadła napowrót i śpuściła głowę, płacząc prawdziwie. Była złamana tą katastrofą, któréj nic przewidziéć nie dozwalało w ich cichém, skromném, pracowitém życiu. Ale to trwało krótko; smutek jéj nawet zaprawiony był gniewem.