Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 103.jpeg

dną; każde spojrzenie odkrywało mi w niéj rys jakiś, niedostrzeżony dotąd.
 Siedziała teraz niedbale pochylona w fotelu, bawiąc się bronzowym nożykiem, który trzymała w ręku. Myśl jéj widać odbiegła od obecnéj chwili i zdawała się tonąć w przeszłości lub przyszłości. O czém ona myślała? Pojęcia jéj tak różne były od tych, jakie mają zazwyczaj piękne kobiéty, żem nie śmiał nawet nic odgadywać.
 — Masz pani dobrego nauczyciela, wyrzeklem, oglądając się za wyszłym Gustawem, jak gdyby on tylko był przedmiotem zajęcia mego.
 Spojrzała na mnie z rodzajem zdziwienia; wyraźnie nie trafiłem w przedmiot jéj myśli.
 — Tak, odrzekła po chwili, jest to dobry, zacny i sumienny chłopiec.
 To było wszystko, co o nim powiedziała... Nie, ona go nie kochała. Nie mówi się w ten sposób o człowieku, któremu się oddało serce.
 — Zkądże poznałaś go pani?
 — Prawnik zajmujący się memi interesami zarekomendował mi go; sam zaś poznał pana Gustawa i jego matkę, wskutek zawiłych spraw, które pogrążyły tę rodzinę w nędzę prawie. Pan Gustaw utrzymuje teraz siebie i matkę z pracy własnéj. Pomyślałam że to dobry przykład dla moich sy-