Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 074.jpeg

strzegła tam nic ubliżającego dla siebie, bo odrzekła po chwili, podnosząc głowę z pewną dumą:
 — Niczego.
 Ale słowo to wymówiła w taki sposób, żem więcéj o nic pytać nie śmiał.
 Chwilę trwało między nami milczenie. Kobiéta przerwała je pierwsza.
 — Chodźmy do ogrodu, wyrzekła, tam tak ładnie! Chcesz pan?
 Byłbym poszedł z nią na koniec świata, nie pytając nawet dokąd mnie prowadzi.
 Ogród był mały, ale pełen bzów, fijołków i jaśminów, które po burzy zdawały się w przesiąkłém wilgocią powietrzu wydawać woń bardziéj przenikliwą i upajającą. Księżyc brylantował krople deszczu, wiszące jeszcze na liściach i kwiatach.
 Ona odetchnęła pełną piersią balsamiczném powietrzem. W około nas była cisza zupełna, wśród któréj głos słowika odzywał się czasami. Spojrzałem na nią rozmarzony.
 — Tu można zapomniéć, że o kroków kilka wielkie miasto wre zgiełkiem i życiem.
 — Życiem? powtórzyła. Czyż ten gorączkowy ruch świata, bezcelny, jałowy, czyż to ubieganie się za wszystkiém co błyszczy tylko, można nazwać życiem?
 — Więc pani nie lubisz świata? wyrzekłem zdzi-