Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 068.jpeg

 — Mój ojcze, odparła, ja sądzę iż uczynię rozumnie, idąc tam, gdzie widzę szczęście swoje.
 Była w tych słowach logika niezbita, alem się jéj nie dał pokonać.
 — Tak ci się zdaje tylko, odparłem.
 Zosia uśmiéchnęła się smutnie.
 — Tak mi się zdaje, tak zawsze zdawać mi się będzie, bo... kocham.
 — Kochasz? zawołałem rozwścieczony, i cóż ztąd? to kochać przestaniesz.
 — Nigdy! nigdy! szepnęła.
 — Tém gorzéj dla ciebie, bo jeśli nie ty, to on kochać cię przestanie.
 Tu Zosia z zupełném niedowierzaniem potrząsnęła głową. Wszystkie niedorzeczne słowa moje odbijały się o puklerz miłości i wiary, którym uzbrojoną była.
 — Mój ojcze, wyrzekła po chwili, powiédz mi, co masz przeciwko Wiktorowi?
 — To tylko, że on nic nie ma i że nie chcę na biédę wydawać cię z domu.
 — Ależ i ja nic nie mam także.
 — Tém mniéj powinnaś myśléć o tém małżeństwie.
 — Przecież, przerwała Zosia, i ty, mój ojcze, i matka byliście w tém samém położeniu.
 Sądziła że mnie zwalczy niezawodnie tym osta-