Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 444.jpeg

 — Któż to taki? ja chcę, ja potrzebuję to wiedzieć.
 Mówił to tak groźnie iż zawahała się z odpowiedzią.
 — Ty, bo — wyrzekła — bierzesz te rzeczy tak tragicznie, nie chcesz pomimo wszystko zrozumieć konieczności która nas rozdziela.
 Wstrząsnął się cały na to słowo tylokrotnie powtórzone.
 — Ja nie pozwolę na rozdział, ja cię nie chcę stracić.
 Zrozumiała że w obec tej namiętności wymowa jej była daremna, i jednej chwili podniosła się z miejsca, gotowa bronić swej niezależności.
 — Dobrze — zawołała — ja cię nie porzucam, dostarcz mi wszystko czego mi potrzeba, a zostanę z tobą.
 — Wiesz dobrze, że to być nie może.
 — A więc jakim prawem, chcesz mnie zatrzymać na nędzę?
 — Nędzę tę tyś zgotowała!
 — Na co te próżne słowa Józefie — wyrzekła, usiłując powrócić go na tor spokojny — chciałam rozstać się z tobą bez sceny, w zgodzie i przyjaźni.