Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 436.jpeg

 — Jakto? — zawołała.
 — Gdyby mi tylko pozostała na świecie twoja miłość, mógłbym być jeszcze szczęśliwym.
 — Ależ to niepodobna Józefie — odezwała się ze śmiechem w głosie, jaki budziła w niej ta myśl sama.
 — Ha! — szepnął z rozpaczą — ty nie kochasz mnie, ty nie kochałaś nigdy.
 Uśmiechnęła się wyraźnie tym razem i rzucając się na fotel, wyrzekła z zupełną swobodą.
 — Porzuć ten ton tragiczny Józiu, on się na nic nie przyda, pomówmy raczej rozsądnie. Byłeś zawsze dobrym dla mnie, dla czegóżbym nie miała być szczerą.
 Słuchał ją z załamanemi rękoma z oczyma wlepionemi w nią jak w jasną tęczę.
 — Posłuchaj — wyrzekła — czy sądzisz że jestem stworzona do oszczędności i pracy, do noszenia kluczy, do rachowania się z kucharką?
 — O nie, z pewnością nie.
 — Czy potrafiłabym usiedzieć sama na miejscu szyjąc lub łatając podartą bieliznę domową.
 — Nie Teodoro.