Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 431.jpeg

nie czekają zaprzężone, czas tak piękny, wiesz iż ten spacer ułożyliśmy wczoraj. I ciekawam na co ja tu jestem potrzebna. Może co trzeba podpisać?
 — Nie pani, tutaj nie chodzi o podpis — zabrał głos Konrad przychodząc w pomoc Józefowi — mąż pani znajduje się w okropnem położeniu.
 — Ty Józiu — szepnęła, nie pewna co ma uczynić.
 — I pani jesteś tego przyczyną.
 — Czy on upoważnił pana do powiedzenia mi tego? — spytała zrzucając na wpół maskę dziecinnej niewiadomości.
 — Tak jest pani, prosił mnie bym wypowiedział to czego on nie ma odwagi wymówić.
 Wsparła się łokciem o konsolę, ściągnęła ciemne brwi, i przez usta zaciśnięte gniewem, rzuciła mu to jedno syczące urywane słowo.
 — Słucham.
 Słowo to brzemienne było burzą, i przejęło Józefa dreszczem trwogi, ale Konrad niezrażony wcale mówił dalej:
 — Mąż pani nie posiada majątku wystarczająco na życie, jakie prowadził dotąd.