Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 427.jpeg

żył, nie mógł spotkać się z podobnemi, one budziły w nim jakieś drzemiące echa dawnych zasad i uczuć, przynosiły z sobą orzeźwiającą woń przeszłości, trzeźwiły go z tej niezdrowej a upajającej atmosfery zbytku i rozkoszy, co zabijała w nim wszystkie szlachetniejsze pierwiastki.
 — Niestety — zawołał wreszcie — na złe jakie spełniłem niema lekarstwa.
 — Mylisz się Józefie, przyszłość przed tobą może być długą bardzo.
 — Przyszłość — powtórzył gorączkowo — mówmy lepiej o obecnej chwili.
 — Ja nie mogę wierzyć, by ojciec twój był nieubłaganym, jesteś jego jedynym synem, on kocha cię.
 — Nadużyłem miłości jego, a zresztą wiem jakie postawi mi warunki....
 — Przyjąć je musisz, jakiekolwiek by były, niemasz innego wyboru.
 — Oh! ja przyjąłbym wszystko przyjąłbym z wdzięcznością, tylko....
 — Tylko co?
 — Tylko nie o mnie jednego chodzi, Teodora nie przystanie nigdy na zmianę życia, na powrót