Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 419.jpeg

dzieć się mogła, włosy prawie powstawały mu na głowie.
 — Idź, Teodoro — odparł smutnie głosem w którem dźwięczało ostateczne zniechęcenie, idź ubieraj się — a ładnie — dodał ze słabym uśmiechem, wymuszonym gwałtem dla jej uspokojenia.
 Nie dała sobie tego dwa razy powtórzyć, i wesoło wybiegła z pokoju. Mężczyzni zostali sami. Chwilę trwało milczenie, wreszcie Józef pochwycił gorączkowo za ramię prawnika, i patrząc bystro w oczy jego, zapytał:
 — Z czem przychodzisz? co ty wiesz?
 — Wszystko — odparł zwolna Konrad.
 — Wszystko — jęknął Józef przerażony brzmieniem tego wyrazu, tak strasznego dla winowajców, nie rozumiejąc jednak całej jego rozciągłości.
 — Wszystko — powtórzył adwokat — przychodzę od Walnerowej, a ona wie że jest oszukaną.
 Palący rumieniec wstydu, wystąpił na czoło Józefa i zeszedł szybko zostawiając po sobie bladość śmiertelną.
 Nie tłómaczył się ani probował uniewinniać, miał dość poczucia uczciwości, by wiedzieć iż czy-