Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 408.jpeg

 — Tak, widziałeś i ostrzegałeś, nie mogę mieć do ciebie pretensyi tylko do samej siebie; ale cóż ztąd, oni mnie zgubili.
 Mówiąc to załamywała swe kościste ręce, trzęsąc głową cała wzburzona.
 — Siadaj moja babciu — wyrzekł adwokat — i opowiedz jak się stało.
 — Więc ty nic nie wiesz na prawdę?
 — Nic, daję ci słowo — odparł dumnie — nie wypadało mi więcej dowiadywać się od obcych o twoje interesa.
 — Otóż to nieszczęście — zawołała stara kobieta — otumanili mnie na nic jakeś się odsunął.
 — Przyznaj babciu sama, iż nie mogłem inaczej uczynić.
 — Tak, tak, wy młodzi macie swoją ambicyę, wiem o tem. Ale tymczasem ja wpadłam w śliczne ręce. Jak zaczęli mnie namawiać i namawiać, tak oddałam cały kapitał Józefowi Sumskiemu.
 — Józefowi Sumskiemu — powtórzył Konrad — czy temu co się niedawno ożenił?
 — A temu, czy znasz go?
 — To mój szkolny kolega, i ty babciu pożyczyłaś mu twoją summę?