Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 344.jpeg

 Ton i wyraz twarzy kapitalisty były złowrogie, a wyraz ja podkreślony niejako świadczył, iż Horyłło jeszcze nie wiedział wszystkiego.
 — Więc cóż? — zapytał z tajoną trwogą.
 — Miejsce to — odparł Herkner, oglądając się niespokojnie — jest źle obrane do podobnej rozmowy, ale skończę w dwóch słowach — Dalecki ma w ręku zeznanie pokojówki Rozalii, i....
 — I cóż wiecej? — szepnął opiekun pod którym nogi zadrżały.
 — I jakiś testament nieboszczyka Skalskiego.
 — To być nie może, testament ten jest u mnie.
 Herkner spojrzał z nieopisanym wyrazem przerażenia i nienawiści, na wspólnika, który mu tak haniebnie się przeniewierzył.
 — Więc testament ten istniał na prawdę — wyrzekł przez zaciśnięte zęby — i pan o nim wiedziałeś?
 Horyłło spostrzegł teraz dopiero, iż powiedział za wiele, przygryzł sobie wargi do krwi, ale już było po niewczasie.
 — Testament ten nic nie dowodzi.
 Próbował się usprawiedliwić.
 — Skalski pisząc go, mógł już mieć początki choroby, która go zabrała.