Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 297.jpeg

 Tak zastał go Stanisław, i zdziwiony tym niezwykłym stanem ojca, zestawił go szybko z odwiedzinami jakie odebrał. Zestawienie to powiększyło trawiący go niepokój; bądź jak bądź postanowił zrzucić raz z serca ciężar niepewności, i zbliżył się do Herknera.
 — Ojcze — zapytał — miałeś gościa?
 — Gościa — powtórzył kapitalista — jak gdyby zbudzony ze snu przykrego do przykrzejszej rzeczywistości — o kim chcesz mówić?
 — O Konradzie Daleckim.
 Oczy Herknera zamigotały, zerwał się z miejsca gwałtownie.
 — Czy znasz go? — zapytał.
 — To mój jedyny przyjaciel.
 — Przyjaciel? — zapytał podejrzliwie ojciec — jakim sposobem ja nie wiedziałem o tem.
 — Był jeszcze nauczycielem moim na pensyi — odparł zdziwiony Stanisław, szorstką drażliwością z jaką słowa jego przyjęte były.
 — Mój ojcze — dodał błagalnie — czego on chciał tutaj?
 Ale pytanie to rozbrzmiało złowrogo w uszach Herknera, spojrzał na syna z przerażeniem i gniewem.