Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 141.jpeg

słabiej. Ale Teodora postanowiła nie zboczyć z żartobliwego tonu i nie zrozumieć tego głosu rozpaczy, dla tego odezwała się znowu.
 — Rada jutro znaleść się musi, a teraz chodźmy spać, późno już.
 — Teodoro, Teodoro nie żartuj, chwila ta jest stanowczą.
 Ale wołał na próżno, ona nie słuchała go więcej, wzięła świecznik ze stołu i kierowała się do swego pokoju nie oglądając się nawet.
 Józef poskoczył za nią i zatrzymał gwałtem na progu.
 — A gdyby, szepnął gorączkowo, rada nie znalazła się jutro, gdyby pozostało mi zaledwie w kieszeni o czem powrócić na wieś Teodoro.
 Patrzał w jej oczy z nadzieją i trwogą niewypowiedzianą.
 Kobieta obrzuciła go lodowatem spojrzeniem.
 — To być nie może, wyrzekła sucho.
 — Być może, jest, mówił zaledwie słyszalnym głosem.
 Rozpacz jego zniweczyła dyplomacyę Teodory, położenie zarysowało się wyraźnie w jej oczach.