Strona:PL Waleria Marrené-Mąż Leonory 046.jpeg

 Miała słuszność; to jam był niesprawiedliwy. Dobijało mnie to uczucie i razem podbudzało bezsilną wściekłość.
 — Leonoro! zawołałem: czyż nie widzisz, że w słowach moich jest ból bez nazwy? Ja cię kocham, ja chcę być kochanym; ja chcę widzieć szczęście w twych oczach.
 Wstrząsnęła głową z nieopisanym wyrazem.
 — Dałam ci wszystko, co dać mogłam, Kazimierzu, powinnam była przewidzieć, że ci to nie wystarczy, powinnam była odrzucić ofiarę twoją. Sądziłam, żeś mnie zrozumiał. Daruj mi, ja także omyliłam się; ja nie chciałam ci przynieść nieszczęścia.
 Był straszny smutek w tych słowach, smutek spokojny, ale może równy mojemu.
 — Powiedz mi, czego ci brakuje Leonoro? Miej ufność we mnie.
 — Nie brakuje mi nic, odparła; jesteś dobrym szlachetnym; czuję, że powinnam kochać cię i być szczęśliwą. Nie oskarżaj sam siebie przynajmniej; moja wina, jeśli szczęśliwą nie jestem.
 — Ale dla czego? dla czego? pytałem z rozpaczliwym uporem.
 Żona moja lekko wzruszyła ramionami.
 — Są rzeczy niepowrotne, wyrzekła; choćbym chciała, nie potrafię być inną.
 — Powiedz mi, co ty kochasz na świecie? mówiłem, wpatrując się w nią z zachwytem i wściekłością.
 Milczała chwilę jakby i ją bolało słowo, które wymówić miała.