Strona:PL Waleria Marrené-January tom I 100.jpeg

 — Czy nie ma tu pani Halskiej? — zapytał.
 Pytanie to było więcej poufałe niż zręczne; świadczyło, iż Emil brał tak do serca interesa Januarego, że gotów był dla niego swoje własne poświęcić.
 Oktawia spojrzała na niego pół seryo, pół szyderczo.
 — Dlaczego mnie pan o to pytasz?
 Te słowa przywołały Emila do porządku; zrobił ten nieokreślony ruch ramion i piersi, znamionujący zadowolenie miłości własnej, a wspólny, niestety, zarówno mężczyznom, jak niektórym okazom domowego ptactwa.
 — Patrząc na panią odparł, — modelujęc głos i spojrzenie — nie powinienbym pytać o nikogo...
 — Czy sądzisz pan przypadkiem, że jestem zazdrosną.
 — Pani! Byłbym najszczęśliwszy...
 — Nie jesteś pan bynajmniej najszczęśliwszy.
 — Więc z kolei pozwól mi pani zapytać: czemu nie raczyłaś mi odpowiedzieć?
 Oktawia spojrzała na niego poważnie.
 — Bo ta kobieta obchodzi mnie bardzo.
 — Strzeż się pani! gotówbym pomyśleć, że lękasz się ją narazić na...
 — Na złośliwość pańskiego języka!.. to prawda.
 — Dziękuję pani.
 — Za co? złośliwość wcale dowcipem nie jest; nie miałam bynajmniej zamiaru powiedzieć panu komplementu.
 — Wiem, że gdybyś to pani uczyniła, to jedynie przypadkiem.
 — Nie rachuj pan na podobny przypadek.
 — Szalony chyba rachuje na szczęście; niezasłużony przecież czasem z niego korzysta.
 Słowa te wyrzekł tajemniczo z namiętnym odcieniem w głosie, który pokryty został hucznym akordem orkiestry.