Strona:PL Waleria Marrené-January tom I 088.jpeg

chodzącego z położenia horyzontalnego do pionowego i jakieś niewyraźne mruczenie.
 — Cóż to, czyś tak zapracowany? — spytał January.
 Emil bynajmniej nie poznał swego gościa, bo odparł:
 — Djabła tam można pracować! zawsze licho kogo przyniesie.
 — Zawsze przyjemny.
 — No! któż tam?
 — Nie myślę pode drzwiami odbywać kwarantanny; odchodzę.
 — No, no, poczekajże, poczekaj!
 Tym razem słychać było kroki, posuwające się ku drzwiom, wreszcie klucz obrócił się w zamku, klamka skrzypnęła i rozczochrana głowa Emila ukazała się na progu.
 Widząc gościa swego, nie dowierzał oczom.
 — To ty, January? — zawołał, ustępując, by mu zrobić miejsce.
 — A cóżeś ty myślał?
 — Myślałem, że chłopiec z drukarni, albo krawiec, albo praczka; ale, na honor, nie przyszło mi na myśl, żebyś to był ty.
 — No! siadaj-że, siadaj, — powtarzał coraz bardziej zdziwiony, usiłując przywrócić jaki taki porządek w mieszkaniu; a wreszcie, widząc, że to mozół daremny, zrzucił z krzesła wszystko, co na niem leżało, i podał je tryumfująco gościowi swemu.
 — Cóżeś ty robił — spytał January — żeś się zamknął tak szczelnie?
 Wesołe oczy Emila zatoczyły się wkoło z wyrazem niepokoju; widocznie, nie chciał się przyznać, jakiego-to rodzaju było zatrudnienie, czyniące go głuchym na tylokrotne stukanie.