Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 111.jpeg

 — Ja nie mogłem przecież pozwolić!... — wybuchnął wreszcie chłopiec.
 Więcej nie mógł wymówić, słowa konały mu na ustach, powtórzyć ich nie był w stanie. O więcej też Ignaś nie pytał. Patrzał na Lucyana sztywnym wzrokiem.
 — Fatalność! Fatalność! — szepnął tylko.
 — I z kimże ty się bijesz? — spytał po długiej chwili, wracając z krainy wspomnień, marzeń, czy abstrakcyi, do rzeczywistego życia.
 Lucyan zrobił ruch obojętny. Nazwisko przeciwnika nie znaczyło dla niego nic.
 — A czy umiesz się bić przynajmniej? — pytał dalej Ignaś.
 Wzruszył ramionami z najżywszą obojętnością, jakby w tym pojedynku nie miał rzucać życia na hazardy losu.
 — Alboż ja wiem! — odparł niecierpliwie — uczyłem się fechtować i strzelać tak, jak drudzy, dla zabawki.
 — Dla zabawki? — powtórzył Ignaś z trwogą — dla zabawki tylko?
 — Zginę lub nie, mniejsza o to; — mówił gorączkowo Lucyan — alboż pan sądzisz, że mi chodzi o życie?
 W słowach tych znać było oddźwięk rozpaczy; problemat własnego losu niknął w jego umyśle, wobec stokroć bardziej palącego problematu, który targał mu piersi i torturował umysł.
 Oddźwięk ten uderzył Ignacego i dał mu przeczuć wiele bardzo. Przez chwilę wahał się, którą strunę potrącić w tym rozstrojonym duchu, by obudzić łagodniejsze uczucia.
 — A matka twoja! — zawołał wreszcie — czyż jej nie kochasz?... czy nie powinieneś żyć dla niej? Czy sądzisz, że mało cierpiała?
 — Moja matka! — okrzyk ten wydobył się z piersi