Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 107.jpeg

 Przeciwnik stał w miejscu; pierś podnosiła mu się i opadała gwałtownie; oparł się oburącz na poręczy krzesła, gotów zasłonić się niem przeciw każdemu i wszystkim stawić czoło.
 Obecni rzucili się pomiędzy zapaśników.
 — Kto to jest?
 — Co to za jeden?
 — Co to znaczy?
 Słowa te krzyżowały się wkoło.
 Wśród fali krwi, która szumiała mu w uszach, Lucyan je usłyszał. Wydobył bilet wizytowy i rzucił go na stół.
 — Ja nie cofam słów moich! — zawołał głosem, w którym drżały wyraźnie echa burz, jakie nim miotały. — Nie wiem kto pan jesteś, ale powtarzam i powtarzać nie przestanę, że kłamiesz, spotwarzając kobietę, której nie znasz. Musisz mi pan zdać rachunek ze słów swoich, i pan, i każdy, ktoby je śmiał powtórzyć; oto moje nazwisko, oto mój adres.
 Pochwycono bilet. Konrad pierwszy rzucił nań okiem.
 — Jej syn! — zawołał.
 — Jej syn! — powtarzano ciszej.
 Ten młody człowiek, którego przed chwilą miano za szaleńca, nagle zaczął budzić sympatyę. Śmiałe wystąpienie, młodość, szlachetna duma, a nadewszystko straszny dramat, rozgrywający się w jego życiu, jednały mu ogólne współczucie.
 Karol przez ten czas zdołał zapanować nad sobą. Co się z nim działo, tego nikt odgadnąć nie mógł. Był bardzo blady, a ręka machinalnie gładziła ciemną brodę.
 Z kolei dał swój bilet Lucyanowi.
 — Przyślę panu moich przyjaciół! — wyrzekł urzędownie.