Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 052.jpeg

 Władysław milczał przez chwilę.
 — Nic! — wyrzekł bardzo cicho — tylko będę mógł ją pożegnać spokojnie.
 — Pożegnać? Co ty mówisz Władziu! Ja musiałem źle słyszeć.
 — Pożegnać! — powtórzył, zaledwie słyszalnym głosem.
 — Czy znowu chcesz odjeżdżać? Ojciec mój obiecał wyrobić ci tu posadę; dasz się poznać, a wówczas przy twoich zdolnościach...
 — Ja muszę wyjechać Lucyanie! wyjechać daleko! taki los; nie pytaj mnie o więcej. Przyszedłem tutaj, ja sam nie wiem czemu; nie powinienem był przychodzić. Cóż chcesz? chciałem zobaczyć was jeszcze.
 Mówił to bezładnie, oglądając się wkoło z wzrastającym niepokojem.
 — Niech umrę, jeśli choć słówko rozumiem! — zawołał Lucyan — zdaje mi się, że oboje z Anielką nie jesteście przy zdrowych zmysłach. Widać, prawdę powiadają ludzie, że zakochani, nietylko mówią, ale i działają od rzeczy; dobrze, iż ja nie uległem powszechnej epidemii.
 Śmiał się. Władysław jednak był ponury, jak noc, i podrażniony żartami jego. Powstał z miejsca.
 — Jakto! — mówił dalej Lucyan — odchodzisz już! Cóż to! czy zaraz, w tej chwili, chcesz uskutecznić swój piękny zamiar wyjazdu?
 W tej chwili Anielka, która przez ten czas krążyła wkoło nich, nie mogła dłużej wytrzymać i wmieszała się nagle do rozmowy.
 — Cóż to za zamiar? — zapytała niespokojnie. — Cóż to panu się stało, panie Władysławie?
 Nikt jej nie odpowiedział; Lucyan spoglądał na Wła-