Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 123.jpeg

na wszystkie strony, coraz groźniejsze nadając im znaczenie. Ochmistrzyni tymczasem nie zważając na to, mówiła dalej:
 — Oj księżniczko, księżniczko, chciałam właśnie wczoraj o tem wszystkiem powiedzieć, ale cóż, księżniczka myślałaś właśnie o niebieskich migdałach i nie chciałaś mię puścić. Hrabina Aurelia bardzo rozgniewana.
 — Wiem o tem, moja Drylsiu, wszyscy się na mnie gniewają.
 — Bo też jak można było zrobić taką niedorzeczność i odmowić hrabiemu Leopoldowi?
 — Nie mów mi o nim; dobrze iż raz sobie pojechał.
 — A toż dlaczego? Nie pojmuję, czemu nie podobał się księżniczce? Taki młody, śliczny, hrabia i taki bogaty?
 Natalia wstrząsnęła głową z oburzeniem.
 — Doprawdy, hrabina Aurelia ma słuszność, kiedy powiada, że księżniczce Bóg wie co w głowie siedzi. Ja sama to uważam.
 — Ty, moja Drylsiu? — podchwyciła Natalia z pewnym przestrachem.
 — Tak jest; księżniczka cały dzień, a może i całą noc siedzi z rozpuszczonymi włosami, powtarzając półgłosem jakieś tam wiersze.
 — Wiersze? — zawołała cała w ogniach, tak, iż ochmistrzyni domyślić się musiała, że trafiła na punkt drażliwy.
 — O, jak się to księżniczka zarumieniła! A taż błękitna książeczka?
 — Na miłość boską, co ty mówisz?!
 Pomięszanie jej było tak gwałtowne, iż nie usiłowała nawet go ukryć. Oddziałało ono na ochmistrzynię; czuła, iż trafiła na trop tajemnicy, której wyświecenie zbawić ją mogło. Dlatego ciągnęła dalej, nie zważając wcale na błagalny wyraz, zawarty w głosie Natalii.