Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 122.jpeg

 Natalia zamiast odpowiedzi rzuciła się na fotel przy łóżku i gorzko płakać zaczęła.
 To do reszty przestraszyło Drylską. Teraz przypatrując się baczniej Natalii, postrzegła jej zroszone ubranie i zerwała się na łóżku.
 — O Boże! — krzyknęła — zkąd księżniczka powraca?
 — Nieszczęście, moja Drylsiu, nieszczęście!
 — Jakie nieszczęście? co się stało?
 Trudno to było bardzo Natalii opowiedzieć, tem bardziej, iż nie myślała wtajemniczać ochmistrzyni w swoje sercowe sprawy; przecież wypłakać się i wyżalić musiała.
 — Spotkałam Emiliana.
 — Pana hrabiego! sama jedna w parku o tej godzinie! o ja nieszczęśliwa! — zawołała przerażona kobieta, załamując ręce. Po co księżniczka tam chodziła? czemu mię nie zawołała?
 — Moja Drylsiu, stało się już.
 — Tak, stało się, ale co pan hrabia powiedział? co ze mną będzie?
 — Alboż to twoja wina? tłómaczyłam cię jak mogłam.
 Drylska rozumiała dobrze, iż na pewne wykroczenie żadne tłómaczenie nie pomoże; przyszła jej na myśl wczorajsza rozmowa z hrabiną i uczuła się zgubioną.
 — Co to też księżniczka wyrabia? — zawołała. Same niedorzeczności, a tymczasem wszystko to na mnie spada.
 — Na ciebie, moja Drylsiu? — spytała zdziwiona.
 — Tak, na mnie. Moja wina, że księżniczka odrzuca milionową partyę, moja wina, że myśli Bóg wie o czem, moja wina, że stawia tysiące kwestyi, które nie podobają się hrabinie Aurelii; że jest smutna, zamyślona, wszystko moja wina. A na domiar złego, trzebaż, aby sam hrabia spotkał księżniczkę na dzisiejszym spacerze. Co to z tego wyniknie?
 Natalia płakała ciągle; słowa szwagra, powracając jej do pamięci, budziły tysiące obaw; obracała je w myśli