Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 090.jpeg

 Pytanie to do reszty zaniepokoiło go; spodziewał się raczej każdego innego.
 — Jak to, księżniczko? prawdziwie, nie rozumiem — mówił zmięszany.
 — Przecież mamy mówić szczerze.
 — Niezawodnie; ja szczerze też powtarzam, iż jesteś pani zachwycającą; nie sądziłem, abyś mogła powziąć jakiekolwiek podejrzenie w tym względzie.
 — Porozumiejmy się co do znaczenia wyrazów — szepnęła z kolei zmieszana Natalia. Moja siostra objaśniła mię, iż ludzie naszego towarzystwa, mający takie jak pan stanowisko w świecie, zazwyczaj gruntują małżeństwo na szacunku, na przyjaźni.
 — Bez wątpienia, księżniczko, bez wątpienia, ależ oprócz tego...
 — Hrabio, ja potrzebuję wierzyć, że tak jest — przerwała gwałtownie — chciałam właśnie odwołać się do szacunku, do przyjaźni twojej.
 Mówiąc to, mimowolnie złożyła ręce. Leopold słuchał zdziwiony i chłodny, myśląc, iż rozmowa ta zaczynała zupełnie wychodzić po za granice konwenansów i brzmiała bardzo niestosownie w ustach tak dobrze wychowanej, tak skromnej i naiwnej dziewicy. Przecież musiał coś odpowiedzieć, i rzekł:
 — Słucham cię, pani.
 — Tak jest — mówiła dalej Natalia — chociaż nie miałam sposobności zasłużyć na nie. Hrabio, jestem ci wdzięczna, bardzo wdzięczna, wdzięczna nieskończenie, jednak obiecałam być szczerą.
 Widocznie więcej powiedzieć nie mogła; palący rumieniec wystąpił jej na twarz, pochyliła głowę, spuszczając ku ziemi łez pełne oczy.
 — Czy to ma znaczyć, iż nie miałem szczęścia podobać się pani? — spytał strwożony tym długim wstępem.