Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 042.jpeg

 — Księżniczko — mówiła, zbliżając się do niej — księżniczka nic nie wie?
 Tknięta ciekawością dziewczyna zwróciła się szybko do Drylskiej.
 — Cóż się stało? — spytała.
 — Mamy gościa, księżniczko, ale jakiego gościa!
 Mówiąc to ochmistrzyni miała wyraz tak tajemniczy, iż Natalia zerwała się z miejsca.
 — Czyżby mój ojciec? — zawołała z bijącem sercem.
 — Ale gdzieżtam! Przyjechał hrabia Leopold, stryjeczny brat hrabiego Emiliana, i to prosto z Paryża.
 Księżniczka milczała; nie rozumiała dobrze jeszcze, o co idzie.
 — Ach, Drylsiu! — rzekła wreszcie — jeżeli tylko podobny do Emiliana...
 — Wcale nie; jest on młody, piękny jak słońce, a bogaty, ale to bogaty, strasznie bogaty. Czy księżniczka się nie domyśla, po co przyjechał?
 — Alboż ja mogę wiedzieć? — odparła z tajemnem wzruszeniem.
 — No, to ja powiem. Tylko co hrabia Emilian był u hrabiny Aurelii, a ona przysłała po mnie i kazała zobaczyć, czy przypadkiem włosy księżniczki się nie potargały, suknia nie pogniotła, jak to kiedyś, cośmy obie taką burę dostały.
 — No i cóż ztąd?
 — Hrabia Emilian trzymał w ręku list i rozmawiał głośno; słyszałam wyraźnie imię księżniczki i hrabiego Leopolda, a list, przysięgłabym, że był od księcia Staromirskiego, bom z daleka poznała jego pismo. Kiedym weszła, umilkli nagle, ale mię zaraz ta ostrożność o toaletę nasunęła podejrzenie; hrabina zazwyczaj się o to nie troszczy tak bardzo. Zobaczy księżniczka, że w tem coś jest.