Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 029.jpeg

 — Ja nie wiem — odparła zmięszana.
 — Widzisz więc, że na prawdę jesteś dzieckiem, a co gorsza, dzieckiem swawolnem i rozmarzonem. Strzeż się, to może doprowadzić cię tylko do nieszczęścia.
 — Czemu?
 — Bo życie nie sprawdza marzeń nigdy, nigdy, pamiętaj o tem.
 — A jakże to wiesz? albożeś marzyła kiedy, ty Aurelio?
 Wargi starszej siostry zadrgały lekko, nieznacznie pod uśmiechem, który z nich nigdy nie schodził; pochyliła głowę nad robotą i milczała przez chwilę.
 — Nie chodzi tu o mnie, ale o ciebie, Natalio — wyrzekła po namyśle.
 — A cóż chcesz, żebym robiła sama jedna w tym zaklętym pałacu, kiedy mi nawet myślić zabraniasz? — odezwała się dziewczyna, w której wybuchały długo tłumione bunty.
 — Owszem Natalio, chciałabym, abyś myślała rozsądnie.
 — Alboż ty pytasz się o myśli moje? Kto ci powiada, że właśnie nie są takie, jak być powinny?
 — Ażeby myśleć, trzeba znać życie koniecznie, a pomimo, iż masz lat siedmnaście, nie widzę, abyś miała sposobność mu się przyjrzeć.
 — To już nie moja wina.
 — Życie jest smutne i brzydkie, wierz mi; nie spiesz się do niego, poznasz je aż nadto wcześnie.
 — Wszyscy mi to powtarzają — zawołała dziewczyna, wstrząsając niecierpliwie głową — ale takim rzeczom nikt nie wierzy na słowo. Więc miałabym zawsze żyć tutaj, zamknięta, ażeby uniknąć jakiegoś tajemniczego nieszczęścia? A któż ci powiada, że mi tu nic nie brakuje, że mi nie duszno, nie tęskno? Są chwile, kiedy czuję, iż mię krępują niewidzialne więzy, i chciałabym je rozerwać jakimbądź kosztem; są chwile, kiedy wolałabym zobaczyć grom jakiś, niż tę wiecznie jednostajną spokojność.