Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 215.jpeg

 — Sto śrebła możesz dostać odrazu...
 — A resztę?
 — Jaką resztę?
 — No, moiściewy, ja ze siebie nie dam kpić. To darmo. Nie chcecie przystać po dobroci, to was prawo zmusi...
 — Franek! Co ty masz w głowie? — skoczyła Zośka, lecz ją szwagier wstrzymał.
 — Niech skarży! Bedziemy widzieli, kto wygra. Ja tu swoją pracę włożył, a on co? Może ten rozum, jakim sie przechwala? Adukatować radby ino, chciałby se letko żyć...
 — Ani słowa! Bo jak mnie złość porwie...
 — To co? W swojej chałupie nie wolno mi gadać?
 — Chałupa wasza?
 — A czyja? Tyś już dawno wybrał z domu, co ci sie patrzyło. Nic, ani złamanego kija nie dostaniesz. Chciałech po dobroci z tobą, ale nieporada. Kiedy tak, to sie prawujmy!
 — Jędruś...
 — Cicho! Nie płacz! Nauczymy go rozumu, kiedy taki masny...
 — A zmilczcież, bo już dłużej nie ścierpię...
 Począł się prędko zaodziewać.
 — Słuchaj! — zwrócił się do szwagra. — Żebych na nią nie uwazował — wskazał siostrę — tobych cię tak sprał...
 — Pomału! Coś mi ta za rycerz!