Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 214.jpeg

 — O, mojeśty — podjął szwagier — tobyś ty łatwy chciał mieć koniec...
 — To wam jeszcze zadużo!
 — Na żaden sposób nie przystanę...
 — A kieloż wy chcecie?
 — Ja uwazuję: sto śrebła, to już masz gardło niemały...
 — Czyście wy przy dobrym zmyśle? Czy ze mnie kpicie?
 — Nie kpię — kanybych zaś śmiał! Ani mi też Pan Bóg (tu się skłonił) łaską Swoją przenajświętszą rozumu nie odjął, ino, jak powiadam...
 — Zośka! A ty co na to?
 Trząsł się wewnątrz oburzeniem.
 Zośka nie odpowiadała prędko, najpierw łzy otarła, potem zapaskę otrzepała dłonią i rzekła wolno:
 — Cóż ja na to powiem? Sam widzisz, że nam sie znikąd nie leje...
 — To ździerstwo! — odwrócił się do szwagra. — W biały dzień! I jakże wy śmiecie coś podobnego...
 — A ty jak śmiesz stawiać takie sumy? I nie wstydzisz sie Boga Ojca. Cóż ja to takiego powiedział? Moi ludzie drodzy... Przecie sto śrebła, to pieniądz! Trza sie dość nałamać kości, nim sie je z gruntu dobędzie...
 — Nie słucham żadnych labiedzeń. Dacie mi spłat, jaki żądam, czy nie? Ostatnie słowo!