Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 201.jpeg

myśląc, że Franek prędzej zechce odejść. Ten zaś nie przypominał, bo się już rozpatrzył po izbie i Suhaja mógł widzieć wyraźnie. A wolał z nim, gdy padło, po ciemku pogadać, jako, że o mroku łatwiej trafić do sumienia i łatwiej serce ująć, niż koło południa.
 Pierwszy zagadnął Suhaj:
 — O czem-żeś to tak pilnem chciał pogadać ze mną?
 — Pilne, nie pilne... A zawdy lepiej odrazu.
 — To prawda, może uciec...
 — Wójcie! Jakim prawem to sie stało, że ja nie głosował?
 — Hm... jakim prawem... Co ja ci na to poradzę, jak ty nie znasz praw?
 Rakoczy odetchnął ciężko, by nie rzucić Suhajowi słowa przynagłego, i po niemałej chwili zaczął:
 — Ja sie ino, wójcie, pytam, skąd takie prawo?
 — Ha, to sie już zapytaj tych, co prawa stanowią.
 Długie milczenie stanęło pośród nich. Oddechy ino było słychać i sapania starego Suhaja.
 — Słuchajcież — odezwał się nareszcie Franek — bo wy pójdziecie wnet wybierać tych, co prawa mają stanowić. Baczcież, byście takiemu głosy swe oddali, który święcie przyrzecze współudział gorący przy stanowieniu dobrych praw, a kasowaniu złych i nierozumnych.