Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 176.jpeg

którą z uczuciem przyciskał do piersi, i podbiegła ku drzwiom.
 — Czekacie na mnie, tatusiu? Zaraz idę, ino jeszcze koszyk...
 Wróciła się prędko, wzięła z ławy i, przechodząc, szepnęła Frankowi:
 — Nie zadumuj sie napróżno, lepiej o tem pomyśl, coby ja ich już nie musiała słuchać...
 — Idziesz, czy nie? — zadudniło w sklepie, i oczy groźne, czerwone łysnęły przez drzwi.
 — Ostań z Bogiem...
 Poprawiła chustkę na głowie i poszła.
 Rakoczym zatrząsł gniew. Zerwał się, ale wnetki usiadł.
 — Co ja mu powiem? Ma prawo...
 Wpatrzył się w otwarte drzwi i długo siedział nieruchomie. Widać, miał jeszcze nadzieję, że Hanka wróci. Skoro chwil minęło sporo, i nikt nie nadchodził, wtedy poczęło mu być ciężko, ale to tak bardzo, jakby się góra owiozła na piersi. Zwolna gorycz, jak źródło zamknięte pod ziemią, dobywała się, rosła i buchała warem. Pieniła się w nim i wrzała dusząca wściekłość.
 — Czy ja mam na świecie jaką moc?
 Trzymanym w ręku kielichem trzasnął o ziem, aż szkło na wszystkie strony prysło. Wpadł zadyszany kupiec i zalękły pytał, co się stało.
 — Wina!! ni mogę sie dowołać...
 Kupiec odszedł, za chwilę przyniósł dużą fla-