Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 118.jpeg

 Wszyscy poczuli w sercach swoich, że ich owiało dziwne tchnienie. Coś, co zapiera oddech w piersi, tamuje wyrazy, budzi nieznane jakieś dreszcze, rozkoszne i święte.
 Bo tak owiewa serca ludzkie dziwne tchnienie Tatr.
 Patrzeli długo.
 Niewiasty pierwsze ocknęły się i poczęły szeptać między sobą.
 — Tak bliziutko sie zdaje, choć to przecie mile...
 — Kto hań zdole wyjść na takie ściany?
 — Na takie turnie ociesane...
 — A przecie ludzie idą.
 — Chyba po swoją śmierć! Bo trudno, żeby ich Bóg uchronił i strzymał w powietrzu...
 — Ale to góry, góry!
 — Na całym świecie może takich nima...
 — Skąd one sie tu wzięły? Powiadają, że skały rosną. Odkąd one muszą róść!
 — To nie wiecie o tem — szepnęła Zośka — jak święta Kunegunda... Ale to wam po drodze, idęcy, opowiem, żeby i Franek słyszał.
 Spojrzały na niego.
 Stał obok, zadumany, z zaplecionymi rękami na piersiach i patrzał ku Tatrom... Oczy, jak lunatykowi, błyszczały szeroko, i źrenice świeciły iskrami. Po twarzy jego bronzowej migały często płomienie łyskliwe, i krwawiąc ją na jedno