Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 074.jpeg

niego, wyciągnął rękę po jej dłoń i zmęczonym głosem wyszeptał:
 — Przebacz mi, siostro, bo ja czasem dziwnie z tobą gadam. Ale, jak człowieka myśli opadną...
 — Ja wiem — odrzekła, — bo ty ino temi myślami żyjesz, nie dbając na to, że człek, to nie para. I płanetnicy, a przecie jeść muszą.
 — A ja żaden płanetnik. Choć, kto wie...
 — Bój-że sie Boga, Franek, nie pleć takich rzeczy. Abo ja cię to nie kąpała w poświęcanej wodzie?
 — Ale ta woda była z potoka?
 — No jakże...
 — Może sie w niej kąpała jaka płanetnica...
 — I cóż to płaci? Święcenie zawdy czary odżegnuje...
 — A jak ostały na dnie? Boś musiała po wierchu ino kropić.
 — Kanyby zaś!... Przecie sie woda mąci...
 — Oj, Zośka! Zośka!
 — Nie turbuj sie nic... Ino tak żyj, jak ludzie żyją. Trza mieć uwagę na się przecie... no bo jakże?
 Tłómaczyła mu długo, jak powinien żyć, a on słuchał, nie słysząc ani słowa z tego; melodja tylko cicha jej głosu miękkiego snuła mu się po sercu niby pasma lnu. Odpoczął, potem wieczerzał razem z nią, bo szwagier jeszcze nie