Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 051.jpeg

 — Ty la mnie nigdy nie masz czasu!
 — Hanuś! — począł serdecznie. — Wiesz przecie, co ja la ciebie...
 — Nic nie wiem, nic! — zatykała dłońmi uszy z pustotą dziecka.
 Jak się to na takie gniewać? Patrzał w nią, a serce mu tajało i opływało morzem pragnień gorących, rozchodząc się po całem ciele promienisto.
 — Moje! — pomyślał prawie. Dosłyszała.
 — Nie twoje! — odrzekła przekornie.
 — No to czyje?
 — A swoje!
 Cofnęła się szybko ku jabłoni, gdy on rękę po nią wyciągał.
 — Nie dostaniesz! Cha! cha! cha! Nie dostaniesz...
 — Muszę!
 — Franek! — śmiała się głośno. — Nie rozwalaj płotu...
 Zatrwożył się i spojrzał, jakby rzeczywiście płotowi działa się krzywda, co ją ucieszyło niezmiernie. I on rozśmiał się z tego, że jej taką uciechę wielką sprawił, choć niechcący. Ale wnet spoważniał i głowę oparł na dłoni, łokieć położył na krzasłach, dumając nad czemś długą chwilę. To ją drażniło. Lubiała gwar, a cmentarz omijała z daleka.